Entropy at Azad Gallery
Adam de Neige’s first solo Exhibition in Tehran:
Adam de Neige´s archeology of the present examines the usual perception of seemingly everyday actions and items. His objects and visual material of different techniques aim to control the way we see them. In a kind of self-censorship, they reduce their color scheme or visual field – yet their protagonists to still lifes.
When representing more or less harmless situations, Adam de Neige uses fragmentation, abstraction or absurdity in a minimalistic, unobtrusive way. They become the last mean of expression under (politically) extreme conditions. Destruction/ reconstruction of known forms can criticize the order of things, and abstraction was often seen as political weapon. The execution of power on individuals, as toFoucault, is a continuing transformation from an objectification of the human being (from still life to its extreme form: public execution) – to a hidden one, where those who execute power are invisible.
In his new series of sculptures, he repeats and recasts/remolds the same gesture of a hand (pointing towards the floor) three times separately (the hands look nearly identical but are not from the same mold). This is an attempt to destroy their meaning of significant signals or symbols. What remains, is only their shape and their color, the typical blue of a No-Signal-Screen.
Destruction or sabotage of sensible/ understandable messages can be an individual´s ultimate way to retain control over its own identity… Which leads to the paradox of self-destruction as a way to freedom. In Adam de Neige´s drawings, the represented persons may be “doing nothing” or “nothing useful”, or there may even be “nothing to understand/ see at all”: This “Nothing” lies outside of any “order of things”.
Text in Persian:
آدام دو نیژ، با باستان‌شناسی زمان حال نگاه معمول به کنش‌ها و موضوعاتِ به ظاهر روزمره را بررسی می‌کند. ابژه‌های او و مواد بصری‌اش در تکنیک‌های مختلف، در صدد کنترل شیوه‌ای هستند که آنها را می‌بینیم. آنها، با نوعی خودسانسوری، طیف رنگی یا میدان بصری خود، و در همان‌حال قهرمانان‌شان را، به طبیعت بی‌جان فرومی‌کاهند
آدام دو نیژ، در ارائه موقعیت‌هایی کمابیش بی‌خطر، تجزیه، انتزاع، یا بیهودگی را به روشی کم‌گو و بی‌جار و جنجال به کار می‌برد؛ آنها به آخرین ابزار بیان در شرایط افراطی بدل می‌شوند. نابودی/بازسازی اشکال شناخته‌شده می‌تواند نظم چیزها را نقد کند، و انتزاع اغلب به عنوان اسلحه‌ای سیاسی در نظر گرفته شده است. پس از فوکو، اِعمال قدرت بر افراد، یک دگردیسی مدام است؛ از شی‌سازی انسان (از اشیای بی‌جان تا شکل نهایی آن: اعدام در ملاء عام) تا شکلی پنهان، جایی که مجریان قدرت ناپیدایند
افزون بر اینها، نابود کردن یا برهم زدن پیام‌های محسوس/درک‌پذیر می‌تواند راه غایی فرد برای بازیابی کنترل بر هویت خویش باشد؛ امری که به پارادوکس خودنابودگری در مقام راهی به سوی آزادی می‌انجامد. اشخاصی که در طراحی‌های آدام دو نیژ معرفی می‌شوند شاید «هیچ کاری» یا «هیچ کار مفیدی» نکنند یا حتی ممکن است «اصلاً چیزی برای فهمیدن/ یا دیدن وجود نداشته باشند». این «هیچ» خارج از هر «نظمی از چیزها» قرار دارد
Text in German:
Adam de Neige´s Archäologie der Gegenwart hinterfragt gewohnte Wahrnehmungen scheinbar alltäglicher Handlungen und Gegenstände. Seine Objekte und sein visuelles Material verschiedener Techniken übernehmen in vsubtiler Weise die Kontrolle über die Art, wie wir sie wahrnehmen. So beschränken sie z.B. ihr Farbschema, den Ausschnitt, den wir sehen, reduzieren sogar die ProtagonistInnen zu Stilleben. Mit feinen, zurückhaltenden Mitteln erreicht der Künstler Abstraktion, Fragmentierung oder Absurdität bei der Darstellung mehr oder weniger harmloser Verhältnisse, die in (politisch) extremeren Situationen zur letzten verbleibenden Form von Ausdruck werden.
In Adam de Neige´s neuer Skulpturen-Serie formt und gießt er dieselbe Geste einer Hand (zum Boden weisend) drei Mal ab. Die drei Hände sehen fast identisch aus, stammen aber nicht aus derselben Form. So hebt Adam de Neige ihre Bedeutung als Symbole oder Signale mit einer eigenen Botschaft auf. Er reduziert sie auf ihre Form und Farbe, das typische Blau eines No-Signal-Bildschirms.
Abstraktion, Zerstörung und Rekonstruktion bekannter Formen sind eine fundamentale Kritik am Stand der Dinge, der allgemeinen Ordnung. Im breiten Spektrum der Machtausübung (nach Foucault) gehen Handhabe über und Verdinglichung (zu einem Stilleben, zum Opfer öffentlicher Folter oder Hinrichtung) des Menschen über in subtilere und manchmal geheime Kontrolle, wo nicht mehr sichtbar ist, von wem sie ausgeht.
Die Verweigerung oder Auflösung sinnhafter und bedeutsamer Botschaften kann die letzte Möglichkeit darstellen, Kontrolle über die eigene Identität zu bewahren. In einem letzten Akt des Widerstandes verweigern oder zerstören Individuen sich selbst: “sie tun nichts“, und dieses nicht fassbare “nichts“ steht außerhalb der allgemeinen Ordnung.
